X: Test Kryształu

                   Jej ciało okolone było licznymi pętami, które jednak nie krępowały go. Dziwne, gładkie liny naprężały się, przesuwały, ustępując miejsca każdemu niepewnemu ruchowi kobiety. Leżała na czymś zimnym, ba, w jakimś zimnym miejscu. Ona sama temperaturą też wydawała się nie odbiegać od otoczenia. Mimo to nie przeszywały jej dreszcze. Wolno otworzyła powieki – szeroko rozwarła oczy, lecz minęła chwila nim odzyskała wzrok. Wraz z obrazem miejsca, w którym się znajdowała, mózg Nadii doznał szoku, zabłądził wśród nowych bodźców. Nierównomierne uciski, niemal zupełna ciemność, unoszący się wokół dym. Poczuła, że znów traci przytomność, zapada się wgłąb siebie. Usłyszała wysoki kobiecy głos. Nie potrafiła jednak wyróżnić słów przez niego przekazywanych. Zwróciła głowę w stronę, z której wydawało jej się, że nadszedł. Ujrzała niewyraźną sylwetkę, skrytą za ścianą mgły. Przetarła leniwie oczy dłonią, wyciągnęła ją w stronę nieznajomej. Dotknęła czegoś miękkiego z twardymi, żylastymi elementami; dziwnej masy, składającej się z wielu mniejszych części. Opuściła rękę bezwładnie na posadzkę. Jej umysł znów przebiegło wrażenie omdlenia.

                   Mettia nie ruszała się, czekając aż topielica się przebudzi. Kucała nad nią, trzymając swoiste berło z władczym uśmiechem. Spodziewała się, iż chwilę może to potrwać. Obserwowała ją uważnie. Pnącza krzesła Primordialis przesuwały się powoli po ciele kobiety, skupiając się stopniowo wokół jej szyi, bioder i kolan. Świeżynka słabo rozglądała się po pomieszczeniu, otwierając usta trochę dla złapania oddechu, trochę starając się coś wypowiedzieć.

                   Szare korzenie starego, choć ciągle pełnego witalności, drzewa zacisnęły się na jej nogach i karku, tworząc nad zawartą między nimi częścią ciała kobiety swoistą klatkę, system napiętych lin, unoszących się stabilnie nad nią. Ciemny dym zaczął przemieszczać się wewnątrz włosów topielicy. Zdawał się kondensować, zbliżając do jej głowy. Końcówki sukcesywnie jaśniały, wracały do swego blondu, pozbawionego teraz jednak złotego blasku, w końcu osiągając odcień zbliżony bardziej do barwy ściętego siana. Spoczywająca dotąd na posadzce sylwetka napięta została przez napierające na nią liny. Wygięła się nienaturalnie. Jej miednica oddaliła się od podłoża na tyle, na ile pozwalało jej przypchnięcie do niego spętanych stawów. Przez szeroko rozwarte niewidzialną, zewnętrzną siłą usta kobiety wydobywał się ciemny dym, powoli wypełniając konstrukcję.

                   Demonica wstała i postąpiła kilka kroków w tył, zaskoczona dziejącymi się na jej oczach zjawiskami. Zacisnęła dłoń na trzymanym przedmiocie. Pierwszy raz oglądała coś takiego, co niepokoiło ją jeszcze bardziej. Spojrzała na Primordialis, która siedziała ciągle tak samo jak zawsze od kilkudziesięciu lat. Jedynym szczegółem wskazującym na pewną formę aktywności twórczyni Wyspy był dziwny blask bijący spod powiek postaci. Jasne, mocne światło prześlizgiwało się przez cienką warstwę skóry, mieszając się z tym pochodzącym z niewielkiej pochodni. Staruszka podniosła nieznacznie prawą rękę. Gorące powietrze wypełniło zimne dotąd pomieszczenie. Koścista dłoń, ozdobiona zaledwie trzema paznokciami, skierowana była w stronę unoszącej się przed nią kobiety. Zamknęła się nagle z niespodziewaną siłą, a sylwetka opadła na podłoże. Nadia wydała cichy jęk bólu. Korzenie krzesła cofnęły się, na nowo oplatając Primordialis. Mettia odskoczyła, zaskoczona tak szybkim zakończeniem rytuału.

                   Młoda kobieta leżała chwilę bez ruchu, lustrując przytomnie pomieszczenie, w którym się znalazła. Podniosła się na łokcie, czego szybko pożałowała. Zmiana ułożenia ciała poinformowała ją o ilości zadrapań na nim obecnych. Zatopiona była teraz w ciepłym powietrzu, klejącym się do skóry. Lepki gaz zdawał się przylegać do niej. Ona jednak pozostawała nieprzyjemnie zimna. Dokoła siebie nie dojrzała zbyt wiele, zanim jej oczy nie przyzwyczaiły się do półmroku. Witraż zbudowany z licznych plam we wszystkich odcieniach szarości przesłaniał jej otoczenie niczym kalejdoskop. Poczuła przeszywający, bolesny impuls wędrujący od jej głowy w dół jej ciała, zanikający jednak w okolicy podbrzusza. Złudnie, uznała go za wynik jednego ze spotkań z morskim dnem. Kształty tworzone przez szarości powoli się wyostrzały. Przetarła oczy opuszkami palców.

                   Obraz, który ujrzała, nie przypadł jej do gustu. Pomieszczenie przypominające zagraconą piwnicę i dziwna, półnaga kobieta pochylona nad nią. A może to jedynie zakurzona rzeźba? Istota wstała nagle z niepokojącym uśmiechem. Nadia, zaskoczona mylnością swojego podejrzenia, obserwowała jej ruchy z ciekawością dziecka. Nieznajoma poruszała się dostojnie, ciemne pióra zdawały się wyrastać z jej bioder, jak dziwne skrzydła okalać dół jej ciała, sięgając podłoża. Kobieta spoglądała na nią z góry, przygryzając wargę, która pod naciskiem jej własnych zadziwiająco jasnych zębów stawała się jeszcze bardziej sina. Białe, ostre kły postaci stanowiły większość jej uzębienia, a przy tym były jedynym elementem otoczenia nie pogrążonym w szarości i dymie. Tęczówki kobiety zdawały się nie posiadać konkretnego koloru; szkarłatna czerwień, grafit i głęboka czerń mieszały się raz tworząc brunatną mieszankę, raz układając się w najróżniejsze wzory.

                   – Koniec drzemki? – Nieznajoma wyszczerzyła zęby jeszcze bardziej w szerokim, tryumfalnym uśmiechu. Nadia chciała coś odpowiedzieć. W tym momencie zdała sobie sprawę z suchoty panującej w jej ustach i pustki w płucach. Jej mózg zareagował najlepiej jak mógł – zaczęła odchrząkiwać i kasłać. Nie poprawiało to jednak sytuacji. Wręcz przeciwnie. Półnaga kobieta zaniosła się śmiechem, który w zamyśle miał być pewnie przyjaznym, sprawiła jednak wrażenie wiedźmy usiłującej zwabić niewinne dzieci do swojego kotła.

                   – Te świeżynki… Tyle radości przynoszą, czemu ja się nimi nie zajmuję… – rzuciła do siebie, wciąż bacznie obserwując Nadię. Ta z kolei usiadła starając się nabrać trochę powietrza. – Nie wysilaj się, nie potrzebujesz tego – dodała już głośniej, niby od niechcenia. – Jak o tym zapomnisz, będzie ci łatwiej – powiedziała dobrotliwie.

                   Nadia spojrzała na nią podejrzliwie. Porzuciła jednak próby przywrócenia sobie oddechu. Czyżby znajdowała się w jakimś chorym śnie? Nie ustępowało ciągle odczucie suchości w ustach i niezdolność do wydobycia z siebie sensownego dźwięku. Przyłożyła dłoń do ust. Śmierdziała morską wodą – prawie jak świeżo złowiona ryba. Jej wargi były pozbawione wilgoci, popękane bardziej niż kiedykolwiek. Otworzyła usta, ale znów nie udało jej się przemówić. Z pewnością znajdowała się w jakiejś głupiej marze. Nabrała przekonania, że to po prostu kolejny z serii niepokojących ją snów i za chwilę obudzi się w domu u boku męża. Dla pewności postanowiła rozejrzeć się jeszcze za zegarem – w snach nigdy nie pojawiają się zegary. Odmierzacza czasu co prawda nie ujrzała, zamiast niego tuż obok siebie dostrzegła spoczywającą na poruszającym się krześle Primordialis. Krzyknęła mimo woli. Odsunęła się kawałek. Spojrzała pytająco na stojącą po jej drugiej stronie nieznajomą.

                   Mettia wzruszyła ramionami. Naznaczyła w powietrzu kilka kształtów trzymanym przez siebie zdobionym patykiem. Westchnęła.

                   – Widzisz, jeszcze wiele musisz się dowiedzieć. Spokojnie, tego miejsca prędko znowu nie zobaczysz – powiedziała spokojnie.

                   Przyłożyła swój atrybut do ust, przypominając sobie o czymś.

                   – No tak, zapomniałabym. Wybacz, dawno nie miałam styczności z tak… nowymi. – Spojrzała na Nadię niemal z odrazą. Podała jej dłoń, ponownie siląc się na przyjazny wygląd. Blondynka chwyciła ją i wstała, mierząc wzrokiem tym razem własne postrzępione ubrania. Ich stan pozostawiał wiele do życzenia. Pod resztkami podartej sukienki dojrzała liczne siniaki i zadrapania czy nawet opuchnięcia, często jedne zachodzące na drugie. Rany odezwały się nową falą bólu. Nadia syknęła cicho, chcąc dać upust odczuciom.

                   Moment, czy w snach nie powinna nie odczuwać bólu?

                   Rozejrzała się ponownie wokół siebie, zlustrowała ledwie żywą kobietę na poruszającym się krześle, drugą stojącą w spódnicy z ciemnych piór. Szybko przekonała siebie, że te dziwne mary muszą przybierać na sile. Jak tylko się obudzi przedyskutuje z Grześkiem kwestię przeprowadzki.

                   Mettia odwróciła się i ruszyła śladem Cesarego przez lepką zasłonę na zewnątrz. Nadia, niewiele myśląc, poszła za nieznajomą postacią. Pierwsze kilka kroków sprawiło jej trudność, a raczej ból, później nauczyła się stąpać tak, by nie naciskać na poranione fragmenty stóp. Istota szła dość szybko, ale ani na chwilę nie zniknęła jej z oczu. Zaraz po przejściu przez kotarę z dziwnego materiału, którego Nadia nie miała ochoty dotykać nigdy więcej, gdyż przypominał jej suszone mięso, poczuła, że powietrze wokół niej gęstnieje. Poruszanie się na nowo przestało być łatwe. Musiała napinać wszystkie poobijane mięśnie, by się nie zatrzymać.

                   Zamiast wyprowadzić świeżynkę na zewnątrz by ujrzała świat do jakiego jest przyzwyczajona i trochę ją uspokoić, jak to w zwyczaju miał Cesare, demonica zaprowadziła ją w przeciwną stronę, schodząc stromymi, śliskimi schodami w dół, w głąb gardła kamiennego zwierzęcia. Blondynka odnosiła wrażenie, że raczej płynie nad stopniami niż stąpa po nich, podczas gdy ona sama musiała dokładać wielu starań by nie spaść w dół przepastnego korytarza, którego końca nie mogła dojrzeć. Skręciły nagle w lewo, wchodząc do pomieszczenia wyłożonego błyszczącymi kryształami. Ostre krawędzie kamieni wbijały się Nadii w stopy. Starała się ignorować powodowany przez nie ból, goniąc za nieznajomą. Czuła, że w jej skórze powstały nacięcia, nie pojawiały się jednak żadne ślady krwi. W pokoju panowała jasność, choć Nadii nie udało się dostrzec źródła światła.

                   Mettia nagle zatrzymała się i odwróciła. Wyszczerzyła białe zęby bez słów obserwując świeżynkę. Mierzyła ją dokładnie wzrokiem, wykorzystując brylantową salę by sprawdzić jej stan i etap przemiany. Nadia jednak patrzyła się tylko na przewodniczkę, niepewna co powinna zrobić. Czuła jak kamienie kaleczą jej stopy, mimo to starała się nie wykonywać zbędnych ruchów. Powierzchnia całego ciała zaczęła ją delikatnie szczypać, a ciemny dym, wydobywając się z jej wnętrza, okolił ją szarawą powłoką. Srebrne płomienie zapłonęły na końcówkach jej włosów, zdając się pożerać je, wciągając dziwną mgłę, sycąc się nią.

                   Demonica obserwowała zajście w bezruchu, zaniepokojona. Świeżynka po zakończonym rytuale nie powinna odczuwać żadnych zmian wśród brylantów Primordialis; Świeżynka nie w pełni przetransformowana lub przetransformowana błędnie powinna zostać przecięta przez promienie przedwiecznego światła. Srebrny ogień płonął na plecach kobiety nie raniąc ani jej samej, ani resztek jej ubrań. Jeszcze szybciej niż się pojawił – zdławił się sam w sobie i zgasł. Jedynym śladem, jaki po sobie zostawił, była ciemna barwa włosów Nadii.