I: wyspy, demony i inne najścia

                Ludzkość zawsze lubiła wierzyć w nieprawdopodobne. Żyć w strachu przed tym, co nieprawdziwe, a zarazem ufać jakiejś wyższej, nieznanej sile. Właśnie dlatego, już od czasów przedpiśmiennych karmi się mitami i opowieściami o bogach, demonach i upiorach. Można nawet stwierdzić, że to, w co wierzą, określa wprost skąd oraz kim są. Przez długie stu-, a nawet tysiąclecia ludzie żyli pokornie uginając się przed prawami natury, widząc w nich wyższą siłę, której nie są w stanie się przeciwstawić. Były miejsca, których nie ośmielali się profanować nawet szaleńcy; straszliwe istoty wzbudzające lęk nie tylko u dzieci; rytuały cieszące się niezaprzeczalnym szacunkiem ogółu, nawet jeśli ich logika nie była łatwo wytłumaczalna.

                   Lecz nastąpił XX, a po nim XXI wiek. Granice między sacrum a profanum zatarły się niemal całkowicie. Nienaruszalnym nie pozostało nic. Wartym wiary uznawano jedynie to, co można policzyć lub dotknąć.  Opowieści wciąż przekazywane i strzeżone przez miejscową ludność zaczęto traktować wyłącznie jako atrakcję dla turystów. Postępowy świat odrzucił z powodów rozsądkowych wiekowe historie, wyśmiewając je. Nikt nawet nie podejrzewał, że te, jeszcze pogańskie, ochronione przed chrystianizacją wierzenia, mogą mieć związek z prawdą.

                   Jedna z tak bezmyślnie zignorowanych legend związana była bezpośrednio z chorwacką Wyspą Wilków. Tym mianem lokalni określali ląd położony w Dalmacji, wysunięty w Adriatyk jeszcze dalej niż wyspa Vis. Oficjalnie był to jeden z ponad tysiąca niezamieszkanych śródmorskich terenów, jednak niewiele osób odważyło się chociażby do niego zbliżyć, a tym bardziej postawić na nim stopę przed powstaniem Jugosławii. Wśród śmiałków, którzy zdobyli się na tak ryzykowny i nieodpowiedzialny krok, większości nigdy więcej nie widziano, a garstka, która wróciła, pozbawiona była zdrowego rozsądku. Mieszkańcy najbliżej położonych lądów skarżyli się na nocne wycie drapieżców, podobne do rozmów wygłodniałych wilków, lecz bardziej piskliwe oraz zdecydowanie głośniejsze. Żeglarze przepływający nieświadomie w jej pobliżu, zawijali często o poranku do portów z gorączką, majacząc o szaleńczo roześmianych zjawach, unoszących się złowrogo nad wodą wokół przeklętego obszaru. Nieskładnie, z rozszerzonymi w panice źrenicami, mówili o długowłosych postaciach przypominających ludzi, jednak z piekielnym obłędem w twarzach, o głosie cichym, lecz przenikliwym, w rozszarpanych łachmanach, które powiewały za nimi niczym welony utkane z mgły nad wzburzonym morzem. Mary poruszały się wielką chmarą, tworząc ogromne koło, jakby tańcząc swój upiorny taniec. W złowieszczym uśmiechu szczerzyły białe zęby, z których największe i najbardziej zaostrzone kły pokryte były krwią, spływającą wprost do słonych wód, zabarwiając je na krótką chwilę. Ciemne włosy postaci unosiły się nad nimi, okalając śmiertelnie blade twarze, wykrzywione w niezdrowym grymasie. Ich ulotne sylwetki wydawały się być pozbawione kości, wypełnione jedynie diabelskim szaleństwem. Wśród ludzkich kształtów przemykały niesione falami wilki z morskiej, czarnej piany. Zbliżały się do burt statków niczym tsunami, wściekle ujadając, by u celu rozbryzgnąć się na miliony zimnych, krwawych kropel. Ich sierść była nastroszona, wydawała się twarda. Zęby oraz pazury jeszcze bardziej wydatne niż u typowych drapieżników. Złote ślepia płonęły chęcią zabijania. W przeciwieństwie do ludzkich zjaw, upiorne wilki pojawiały się pojedynczo. Z resztek jednego powstawał kolejny. Pędziły, by w postaci ciemnego deszczu przeprawić się przez pokład, a potem gdzieś w otchłani znów uformować przerażające zwierzę. Ich rozmiary były przytłaczające, kilkukrotnie przewyższały przeciętny jacht. Wydawało się, że jeden mógł pochłonąć cały horyzont, zmieść go ogonem. Zjawy były przeraźliwie realistyczne, przysłaniały sobą cały świat i wzmagały obłęd. Z koszmarnej okolicy nie dało się uciec. Żeglarze tracili kontrolę nad swoimi statkami, które zaczynały krążyć wokół wyspy, po czym odpychane były daleko w morze, często zagubieni zabijali do najbliższego portu, nie będąc nawet pewnymi w jakim są kraju.

                   Właśnie tak majacząc, stary marynarz wpadł na salę, na której właśnie odbywało się wesele nowoprzybyłych w te rejony młodych. Mężczyzna był cały przemoczony. Glony wplątane w jego białą brodę wskazywały, że zaledwie opuścił łajbę zacumowaną w porcie kilka metrów dalej. Pasiasta koszula przerażonego staruszka została niemiłosiernie poszarpana, a siwa głowa pozbawiona czapki. Jąkał się i wykrzykiwał na zmianę. Podczas swojej nieskładnej opowieści zamaszyście gestykulował, niemal rzucał się po pomieszczeniu. Już chwilę po jego wtargnięciu, muzyka ucichła i wszelka zabawa ustała. Wszyscy wsłuchiwali się w jego opowieść, zaskoczeni najściem. Starsze kobieciny starały się do niego przemówić, ocucić go zimną wodą. Mężczyźni częstowali go alkoholem, by się uspokoił.

                   - Zewsząd chciały nas pożreć swoimi mokrymi kłami!... – krzyknął nagle, a jego oczy zabłysły strachem. – Te potwory! Wzmagają się… - wycedził jeszcze ze złością i padł w omdleniu na posadzkę.

                   Przerażeni młodzi trwali przytuleni naprzeciwko drzwi, w drugim końcu sali. Ona wpatrywała się nieprzytomnie swoimi jasnymi oczami w niespodziewanego gościa. Jej złote, starannie ułożone loki spadały na idealnie białą, delikatną suknię z tiulu. Tkwiła w pełnym troski objęciu może dwudziestopięcioletniego mężczyzny. Wyraźne rysy twarzy w połączeniu z umięśnioną sylwetką, w normalnej sytuacji musiały nadawać mu pewnego i nieugiętego wyglądu, lecz teraz w jego błękitnych oczach trwało zagubienie.

                   Przyjechali na to piękne wybrzeże, by odnaleźć spokój wśród czystego środowiska. Chcieli odciąć się od realiów przepełnionych pośpiechem; w ciszy i błogostanie skupić się na pracy naukowej nad etymologią i ewolucją morskich stworzeń. Przybyli tu zaledwie rok temu, a tej nocy ich przywiązanie do chorwackiego wybrzeża, a przede wszystkim wyspy, na której się osiedlili, miało zostać przypieczętowane radosną uroczystością. Jednak właśnie kiedy już przygotowywano się do rozdania gościom kolejnych gałązek rozmarynu i powolnego kończenia pierwszego dnia zabawy, gdyż w oknach pojawiały się właśnie pierwsze promienie wschodzącego nad Adriatykiem słońca, tradycyjny tok zabawy przerwany został przez przerażonego marynarza. Młodym, lecz nie do końca wyleczonym z przesądów, nowożeńcom, ale również i weselnikom, nie udało się oprzeć silnemu wrażeniu, iż ta dziwna wizyta nie była dobrą wróżbą. Owszem, znajdowali się w sąsiedztwie największego na wyspie portu, mimo to nie ulegało wątpliwości, że wtargnięcie tak do szpiku kości wystraszonego i, wydawałoby się, ogłupiałego mężczyzny, który na morzu musiał spędzić długie lata, nie należało do sytuacji normalnych.

                   Nikt nie chciał ujawnić ogarniających go obaw, więc wszyscy siedzieli znów wokół stołu. Tym razem w ciszy. Przyjezdni członkowie rodzin oblubieńców spoglądali po sobie, a przede wszystkim zerkali na miejscowych z nadzieją, że zaraz wybuchną śmiechem, ponieważ to tylko kolejny chorwacki weselny obrzęd.

                   Zamiast tego, młoda nagle wyrwała się z objęć ukochanego i wybiegła na bogato ukwiecony taras. 

                   Goście zamarli niepewni, co powinni zrobić. Starsi z okolic wciąż próbowali cucić omdlałego, rozmawiali cicho po chorwacku, ktoś telefonował. Mężczyzna na chwilę otworzył oczy i wyszczerzył zęby w uśmiechu szaleńca. Po jego czole spłynęły krople chorobowego potu. W tęczówkach pojawił się wzburzony Adriatyk. Ciemne fale wypełniły jego świadomość. Niezdrowy, głośny chichot rozszarpał resztki spokoju weselników.