VII: Łuna

                   Ciało młodej kobiety, okryte jedynie skrawkami niemiłosiernie zniszczonego ubrania, leżało na dużym kamieniu tuż nad brzegiem Adriatyku. Przerażająco blada, o sinych ustach i palcach, barwą przypominających lekko kołyszącą się taflę morza. Wrażenie podobieństwa wzmagały jeszcze marszczące się gdzieniegdzie warstwy naskórka, układające się w malutkie fale. Jej włosy przybrały kolor trudny do określenia - ciemne, brudne i przemoczone miedziane strąki wyglądały na zupełnie zaniedbane.  Nieobecny wzrok szeroko otwartych oczu podziwiał nieskazitelnie błękitny nieboskłon. Postać wydawała się sztywna, właściwie martwa. Złożona na płaskim głazie, samotnie wystającym ponad jednolitą powierzchnię szarych skał, chroniła tam się niby przed niechętnie opływającymi kamień od czasu do czasu wodami.

                   – Powinna już wracać do siebie – nieco wysoki męski głos z ledwo słyszalną nutą zniecierpliwienia dołączył do cichego szumu Adriatyku.

                   – Chyba że coś źle zinterpretowali i odprawiliśmy sobie całe czary mary bez sensu – odpowiedział mu bardziej poirytowany, a zarazem znudzony towarzysz.

                   – Nawet mnie nie denerwuj, ostatnio coś za często im się to zdarza.

                   Na skraju lasu rozciągającego się zaraz za skalistą plażą siedziało dwóch mężczyzn, wyglądających na góra dwadzieścia lat. Przyglądali się kobiecie, czekając na pojawienie się u niej oznak życia. Od wschodu, spędzili tam już kilka dobrych godzin, a słońce nie przywracało jej przytomności. Z każdą chwilą chłopcy stawali się coraz bardziej znudzeni i zrezygnowani. Uczucie bezsensu oczekiwania było całkiem spore od samego początku. Już kilkakrotnie okazywało się, że czekali na nic. Najstarsi zdawali się tracić zdolności, wyczucie. Od pewnego czasu akceptowali każde ciało wyrzucone na brzeg Wyspy, jakby zapominając o warunkach koniecznych by rytuały przejścia miały szansę odnieść pożądany skutek. Jednak zamiast sprawdzić, czy osobnik się nadaje, po prostu zwoływano wszystkich i marnowano siły na ciało, które i tak potem na powrót lądowało wśród odmętów wszechoceanu.

                   Słońce weszło w fazę górowania. Jasna, złocista łuna przepleciona ciemnym strumieniem niczym nitką padła na kamień, na którym leżała kobieta. Nastąpił przypływ, poziom morza zrównał się z powierzchnią skały, jednak wody nie wtargnęły na nią, tworząc jedynie dokoła idealną obręcz. Kobieta zamknęła powieki i wstała powoli, przecierając oczy, jakby sytuacja była dla niej najzwyczajniejszą w świecie. Przeciągnęła się, a czarny płomień oplótł ją i zaczął wnikać w jej ciało.

                   Chłopcy zerwali się na równe nogi. Spojrzeli po sobie. Coś poszło nie tak - pierwszy raz obserwowali takie zjawisko. Wracający do życia w nowej formie zazwyczaj po prostu się budzili, jak z przydługiej drzemki, wstawali, całkiem racjonalnie szukali drogi powrotnej lub jakiegoś cywilizowanego miejsca. Nie towarzyszyły temu żadne efekty świetlne. Mężczyźni podeszli do skały, lecz gdy tylko jeden z nich spróbował przekroczyć granicę wody, został porażony czymś przypominającym prąd elektryczny. Wysłał młodszego towarzysza do najstarszych, a sam postanowił zbliżyć się do kobiety w inny sposób. Cofnął się o kilka kroków, stając znów wśród drzew. Jego oczy wywróciły się, prezentując przez chwilę białą gałkę, ciało zadrżało, po czym utkwiło w dziwnym stalowym bezruchu. Wokół jego sylwetki rozlała się gęsta, szara mgła, która po chwili popłynęła w stronę łuny niczym nisko unosząca się chmura burzowa.  Otoczyła światło i jakby niepewnie, powoli zaczęła przez nie przepływać. Straciła na gęstości, rozciągnęła się w pionie, ale jej część ciągle pozostawała poza nowopowstałym ośrodkiem.

                   W przestrzeni objętej działaniem złocistej łuny panowała temperatura wysoka na tyle, by na powierzchni skały zachodziło intensywne, niekończące się parowanie. Gaz unosił się jednak tylko na wysokość kolan spokojnie stojącej na samym środku kamienia kobiety, wypełniając ten niewielki obszar niemal całkowicie. Szarawa mgła otoczyła tułów, szyję i głowę Nadii, wolno wokół nich wirując. Rozproszyło to trochę gorące promienie, nie powstrzymało jednak wchłaniania dziwnego, czarnego strumienia, który swoją konsystencją nie przypominał ani światła, ani żadnego znanego im zjawiska. Opleciony wokół półprzytomnej postaci, bladł powoli, wnikając w nią. Mgła przyspieszyła, zacieśniając się na rozgrzewającym się ciele. Kobieta otworzyła oczy i, wykonując prawie niezauważalne kroki, zaczęła zbliżać się do najbardziej wysuniętego w stronę morza skrawka skały.

                   Z wnętrza Wyspy wydobył się popielaty obłok. Nie zachowując jednolitego kształtu, gęstości czy wysokości, popędził w stronę całego zamieszania. Z całym impetem wpadł w łunę, zatoczył jedno koło dokoła Nadii, mieszając się z szarą mgłą. Zmieszane gazy skupiły się tuż za jej plecami, nowo przybyły przemienił swoją energię w materialną siłę i zepchnął kobietę z piedestału, który przemierzała, wrzucając ją do niepokojąco chłodnej, jak na tę porę dnia i roku, wody. Światło zniknęło, zastąpione krótkim, lecz intensywnym, zimnym deszczem nad całą Wyspą. Mgły wiły się, rozpływając wśród kropel.

                   Wśród otaczającego ją od jakiegoś czasu błogostanu i zobojętnienia, Nadia czuła przypływ ciepła przeszywającego jej ciało, dającego moc i energię. Otulona do tej pory lodowatym płaszczem, wraz ze wzrostem temperatury organizmu poczuła ulgę, spokój, szczęście. Powoli odżywała, zyskując coraz więcej sił. Nagle ta cicha euforia została przerwana. Znów otoczył ją chłód, tym razem jednak jakby nie miał do niej dostępu. Znajdowała się w zimnym ośrodku, ale ona sama emanowała ciepłem.

                   Kobieta zniknęła wśród wzburzonego teraz morza. Adriatyk zakołysał się mocniej, wracając w swoje brzegi. Ulewa przemyła rozgrzaną do białości skałę, przywracając jej normalną barwę. Kolor nieba nie zmienił się nawet na krótki ułamek sekundy. Temperatura powietrza spadła o kilkanaście stopni. Drzewami poruszył zimny wiatr, przypominający nieco borę, zrzucając z nich sporą część liści.

                   Wszystkie zjawiska momentalnie ustały, gdy Nadia została wynurzona z morskiej otchłani i na powrót złożona na skale. Chwilowe anomalie uznać by można za przywidzenia, gdyby nie ogołocone gałęzie, powoli ustępujący chłód.

                   Sylwetka mężczyzny na skraju lasu pozostała niewzruszona. Dopiero po chwili ciało zamknęło powieki, przewróciło oczami i otrząsnęło się jakby z obrzydzeniem. Podbiegł do kobiety, leżącej w tym samym, co wcześniej, miejscu. Tym razem udało mu się podejść do niej bez najmniejszego problemu. Jednak zanim znalazł się w jej pobliżu, Nadia zdążyła usiąść i rozejrzeć się dokoła. Nie czuła paniki czy lęku. Była pewna swoich sił, utkwiona w cieple. Wydawało jej się, że ciągle śni. Z uśmiechem wstała, spoglądając na morze.

                   Drugi z mężczyzn nadbiegł z wnętrza niewielkiej makii, prawie potykając się o własne nogi. Jego jasne, sięgające daleko za ramiona, gęste włosy to zostawały jakby kawałek za nim, to przeganiały go, przesuwając się po nagich barkach. Zdziwił się, widząc kobietę znów w tym samym miejscu. Doskoczył do skały, jednak na nią nie wszedł. Oparł się dłońmi o jej krawędź, sięgającą mu do kolan, i złapał kilka oddechów zanim był w stanie odpowiednio wyartykułować dźwięki.

                   Nadia, z nieprzytomnym uśmiechem, ponownie zaczęła przesuwać się w stronę morza. Czuła, że stamtąd emanuje energia, dająca jej siłę, szczęście, błogostan. Niewielkimi, powolnymi krokami podeszła na skraj skały i, zapatrzona w daleki horyzont, chciała iść dalej. Jednak tuż przed tym jak po raz kolejny wpadła do Adriatyku, za przegub złapał ją stojący bliżej mężczyzna. Pociągnął kobietę do siebie tak, że wylądowała w jego ramionach. Spojrzał w jej oczy, niemal pozbawione koloru, niczym sprane szmatki i ujrzał w nich ufność, połączoną z nieświadomością, brakiem rozumu, który opuścił swą normalną siedzibę, udając się w dalekie podróże. Wyciągnęła dłoń. Przepełniające ją poczucie siły praktycznie nie miało pokrycia w ilości energii, jaką naprawdę gospodarowała. Oparła rękę na okrągłej twarzy mężczyzny, lecz po chwili cofnęła ją zdziwiona. Zmarszczyła lekko brwi, rozchyliła usta, by coś powiedzieć. Pokonało ją omdlenie. Osunęła się bezwładnie w ramionach nieznajomego.

                   – Po coś ją łapał?! – Długowłosy chłopak krzyknął, jak tylko udało mu się zaczerpnąć powietrza.

                   – Miała się, kurna, trzeci raz utopić?! – odpowiedział mu zirytowany towarzysz, niemal upuszczając kobietę. – Powiedziałbyś może czego ciekawego żeś się dowiedział i co to miało znaczyć? – Wziął ją na ręce, zszedł ze skały i obaj weszli w las.

                   – Znalazłem Mettię. Kazała przerwać, cokolwiek się działo. Jak najszybciej.